Հայր Գէորգ Ծ. Վրդ. Զապարեանի խորհրդածութիւնը` ''Տիրոջ Սուրբ Ծնունդը'' (Ղուկաս 2, 6)։

«Եւ Բանը մարդ եղաւ եւ մեր մէջ բնակեցաւ (Յովհաննէս 1, 14) «Բեթղեհէմի  մէջ  Մարիամի  ծննդաբերութեան  ժամանակը  հասաւ  եւ  ծնաւ  իր անդրանիկ  զաւակը,  որ  փաթթեց  խանձարուրի  մէջ  եւ  դրաւ  մսուրի  մը  մէջ,  որովհետեւ պանդոկին մէջ իրենց համար տեղ չկար»: Պահ  մը  մենք  մեզ  մտովի  փոխադրենք՝  Մարիամի  եւ  Յովսէփի  գտնուած ախոռը.  Յիսուս  ծնած  է: 

Հրեշտակները  կ՛երգեն,  հովիւները  կը  հրճուին,  եւ երկնակամարին վրայ աստղերը կը պսպղան: Մինչ սոյն պահը յատկանշուած է խոր նշանակութեամբ՝ ամբողջ մարդկութեան եւ  արար  աշխարհի  համար,  անդին,  այդ  նոյն  ախոռին  պատկերը  շատ  հրապուրիչ  ու փայլուն  տեսարան  մը  չի'  պարզեր,  ինչպէս  զայն  կը  գտնենք  հիասքանչ իւղանկարներուն եւ գեղեցիկ բացիկներուն մէջ: Հաւանաբար,  ախոռը  մաքուր  չէր:  Հաւանաբար,  անիկա  ճանճերով  կը  վխտար, եւ  անոր  գետինը  անասուններու  գարշահոտ  աղբով  ծածկուած  էր: 

Գալով  մսուրին  մէջ պառկած  Յիսուսի,  անիկա  այդ  լուսափայլ  եւ  պաշտելի  մանուկը  չէ'ր,  զոր  մեզի  կը ներկայացնեն գեղարուեստի անթիւ ու անհամար գլուխ գործոցները:

Շատ  հաւանական  է,  որ  մանկացեալ  Մեսիան,  հակառակ  իր  աստուածային բնութեան,  կը  նմանէր  միւս  բոլոր  նորածիններուն,  որոնք  աշխարհ  կու  գան  կրելով ծննդաբերութեան ձգած  անհրապոյր հետքերը:  Մինչ  կը  բերկրինք  Յիսուսի  Սուրբ  Ծնունդով,  մինչ  կը  խոկանք  մարդկութեան հետ  ողջագուրուելու  համար  Աստուծոյ  աշխարհ  գալու  հրաշքին  վրայ,  պարտինք  նաեւ ուրախանալ ի տես ախոռին վերոյիշեալ անկատարութիւններուն :

Ուշագրաւ  է,  թէ  ինչպէս  Յիսուս  անվարան  փաթթուեցաւ  մեր  վիրաւոր մարդկային  բնութեան  վիզին:  Չգանեցաւ  մեր  մեղքի  աղտեղութենէն:  Չխորշեցաւ  մեր անկատարութենէն, այլ՝ լիապէս մխրճուեցաւ անոր մէջ: Մեր  Տէրը  չխուսափեցաւ  ախոռէն  ու  չի'  խուսափիր,  նաեւ,  մեր  մեղքէն:  Այս իրականութիւնը  մեզ  տոգորելու  է  մեծ  յոյսերով  եւ  խոր  վստահութեամբ: 

Մենք  պէտք չունինք  կատարեալ  ըլլալու՝  զինք  ընդունելու  համար:  Յիսուսի  համար  կարեւոր  չէ',  որ մենք եւս, անգամներ, ախոռի պէս «հոտինք»: Մեր մարդկութիւնը իր կուրծքին սեղմելու զինք  մղող  սէրը,  այդ  միեւնոյն  սէրն  է, որ  զինք  կը  մղէ  մեզմէ  իւրաքանչիւրին հետ  ողջագուրուելու,  հոգ  չէ,  թէ անկատար ըլլանք:Հետեւաբար,  Սուրբ  Ծննդեան տօնին  օրը,  մտաբերենք  ախոռը  եւ հրճուինք  զի  Ամենակալ,  Բազմագութ, Ողորմած  եւ  Մարդասէր Աստուածորդին  եկաւ  բնակելու  մեր սրտին  մէջ.  «Քրիստոս  ի  մէջ  մեր յայտնեցաւ,  որ  Էն  Աստուած  աստ բազմեցաւ»: 

Ուստի,  զարմանալու  չէ',  որ  հրեշտակները  երգեն:  Զարմանալու  չէ',  որ հովիւները  հիանան,  եւ  մոգերը  ծնկադրեն  մարդացեալ  Արարիչին  առջեւ  ու  զայն պաշտեն:  Զարմանալու  չէ',  նաեւ,  որ  մենք  մղուինք,  սրտի  բերկրութեամբ,  տօնելու Տիրոջ Սուրբ եւ հրաշալի Մարդեղութիւնը:

Քրիստոս ծնաւ եւ յայտնեցաւ: Օրհնեալ է Ծնունդն Քրիստոսի:

 

Հայր Գէորգ Ծ. Վրդ. Զապարեան